Η δυσλεξία κατατάσσεται στις μαθησιακές δυσκολίες. Εμφανίζεται με διαφορετική συμπτωματολογία σε κάθε ηλικιακό στάδιο και δεν εξαφανίζεται με τον χρόνο. Η δυσλεξία είναι η πιο συνηθισμένη μορφή ειδικών μαθησιακών δυσκολιών στην οποία παρουσιάζονται δυσκολίες στην ανάγνωση και τη γραφή που όμως δεν οφείλεται σε νοητική καθυστέρηση.
Τα τελευταία χρόνια πέρα των δυσκολιών στην ανάγνωση, την ορθογραφημένη γραφή και την γραφή, έντονες είναι οι δυσκολίες των παιδιών και στα μαθηματικά, τις οποίες περιγράφει ένας σχετικά καινούριος όρος, η δυσαριθμησία.
Πολύ συχνά οι γονείς αναρωτιούνται «Γιατί το παιδί μου τα παρατάει εύκολα;», «Γιατί εκνευρίζεται με το παραμικρό και δεν προσπαθεί λίγο παραπάνω;», «Το παιδί μου, λέει και ξαναλέει ότι τα κάνει όλα χάλια!», «Πως πρέπει να αντιδράσω; Ό, τι και να κάνει είμαι με ένα μπράβο στα χείλη!».
Όπως όλοι γνωρίζουμε δεν μιλάνε όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο ρυθμό. Ορσμένες φορές πολλοί γονείς παρατηρούν κάποιες παραφασίες και κάποια λάθη στην ομιλία των παιδιών τους, τα οποία δυσκολεύονται να καθορίσουν εάν είναι φυσιολογικά λάθη της ηλικίας τους ή εάν είναι κάτι πιο σοβαρό και ανησυχητικό και συνήθως αντιδρούν με τη γνωστή φράση «θα δορθωθεί μέχρι να πάει σχολείο».
Η λαβή του γραφικού εργαλείου αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο το άτομο χρησιμοποιεί τα δάχτυλά του ώστε να κρατήσει και να χειριστεί το μολύβι. Η ώριμη σύλληψη είναι η δυναμική τριποδική λαβή και αναπτύσσεται στην ηλικία των 4-6,5 περίπου.
Ενσυναίσθηση: Να βλέπεις με τα μάτια του άλλου, να ακούς με τα αυτιά του άλλου, να νιώθεις με την καρδιά του.
Πολλές φορές παρατηρούμε ότι το παιδί μας είναι θυμωμένο, νευριασμένο, ή στεναχωρημένο. Έρχεται από το σχολείο με γκρίνια και φωνάζει:
Ο φόβος είναι ένα από τα κυρίαρχα συναισθήματα και αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρώπων, καθώς όλοι μας, αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε αντιμέτωποι μαζί του. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που προκαλεί δυσφορία και άγχος, αποτελώντας ταυτόχρονα μία φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε επικείμενους κινδύνους.
Τόσο οι γονείς όσο και οι Λογοθεραπευτές εκφράζουν την ανησυχία τους ως προς τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το μπιμπερό ή/και η πιπίλα, στην ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας των παιδιών. Ο θηλασμός είναι ο φυσιολογικός τρόπος προκειμένου να παρέχει μια μητέρα στο βρέφος της τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται για την ανάπτυξή του (Word Health Organization, 2015).
Στις μέρες μας, η διαδικασία της μελέτης μπορεί να γίνει ένα αρκετά προκλητικό εγχείρημα για τα παιδιά. Οι κακές συνήθειες διαβάσματος και το άγχος για την ύλη που πρέπει να αφομοιώσουν έρχονται να καταστήσουν τη σχολική μελέτη μία καθημερινή επώδυνη διαδικασία και έναν δυσεκπλήρωτο στόχο. Η ύπαρξη οργάνωσης/προγράμματος στην καθημερινότητα των παιδιών, καθώς και η εφαρμογή συγκεκριμένων στρατηγικών αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για μια αποδοτικότερη μελέτη.
Όταν αναφερόμαστε στον όρο “ήχος της φώνησης” αυτόματα τρεις λέξεις έρχονται στο μυαλό, η ένταση της φωνής, η χροιά της φωνής και το ύψος.
Οι διαταραχές φώνησης είναι αποκλίσεις της φωνητικής λειτουργίας κατά την ομιλία, οι οποίες προκαλούνται άλλοτε από οργανικές ή μη οργανικές βλάβες και άλλοτε από κατάχρηση της φωνητικής λειτουργίας (ακατάλληλη φώνηση, ένταση, τόνο και αντήχηση).
Όλο και περισσότεροι γονείς φαίνεται να ευαισθητοποιούνται σε θέματα ψυχικής υγείας και αναζητούν βοήθεια από κάποιον ειδικό. Τα διογκωμένα προβλήματα με τα οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι, τόσο οι ενήλικες όσο και τα παιδιά, φέρνουν στην επιφάνεια όλο και περισσότερο την ανάγκη για στήριξη και ενδυνάμωση και των δύο.
Οι γονείς συχνά σκέφτονται ότι αν δώσουν στα παιδιά τους να κάνουν δουλειές, τότε θα τους στερήσουν ζωτικό χρόνο από τα πολύτιμα και ανέμελα χρόνια τους.
Όταν όμως δίνονται στα παιδιά ευκαιρίες να βοηθήσουν, νιώθουν χρήσιμα μέλη της οικογένειας, μαθαίνουν να είναι ανεξάρτητα και γίνονται υπεύθυνα.
«Ένα σημαντικό ποσοστό του μαθητικού πληθυσμού, το οποίο κυμαίνεται από 10 έως 20%, δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σχολείου.», όπως αναφέρει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Η αγωνία σχετικά με τη δυσκολία αυτή διογκώνεται στους γονείς, ειδικά όταν το παιδί τους πρόκειται να περάσει για πρώτη φορά το κατώφλι του Δημοτικού.
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) αναφέρεται σε παιδιά και ενήλικες, που αντιμετωπίζουν σοβαρές συμπεριφορικές και γνωστικές δυσκολίες σε σημαντικούς τομείς της ζωής τους, όπως για παράδειγμα στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο σχολείο, στην εργασία και στην οικογένεια.
