Καλιακούδα Χριστίνα – Ψυχολόγος

Η διεκδικητικότητα αποτελεί μια βασική κοινωνική δεξιότητα και έχει καθοριστική σημασία για ένα άτομο. Διεκδικητικότητα είναι η ικανότητα του ατόμου να εκφράζει σκέψεις, συναισθήματα και ανάγκες με άμεσο και σεβαστικό τρόπο, να διεκδικεί τα δικαιώματα του και να θέτει τα όρια του, χωρίς να καταπιέζεται, αλλά και χωρίς να παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων (Alberti & Emmons, 2017). Στην παιδική ηλικία, η ανάπτυξη αυτής της δεξιότητας συνδέεται στενά με την οικογενειακή αγωγή, τη σχολική εμπειρία και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Δεληζώνα Μένια – Ψυχολόγος

Η εφηβεία είναι μια περίοδος έντονης αναπτυξιακής αλλαγής, όπου ο/η έφηβος/η αναζητά ταυτότητα, διεκδικεί αυτονομία και δοκιμάζει τα όρια μέσα από αμφισβήτηση και συχνές συναισθηματικές μεταβολές. Οι συγκρούσεις που προκύπτουν δεν αποτελούν ένδειξη απομάκρυνσης, αλλά φυσιολογικό μέρος της διαδικασίας ωρίμανσης. Παράλληλα, ωστόσο, ο έφηβος εξακολουθεί να χρειάζεται τη συναισθηματική ασφάλεια της σχέσης με τους γονείς, γεγονός που καθιστά την ισορροπία ανάμεσα στην ανεξαρτησία και τη σύνδεση μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της οικογένειας σε αυτή τη φάση. Ένα υποστηρικτικό γονεϊκό στυλ με σαφή, σταθερά αλλά ευέλικτα όρια έχει φανεί ότι προάγει την ψυχική ανθεκτικότητα, την αυτορρύθμιση και τις υγιείς σχέσεις των εφήβων, ενώ η ικανότητα των γονέων να αναγνωρίζουν, να ονομάζουν και να καθοδηγούν τα συναισθήματα του παιδιού τους συμβάλλει σημαντικά στη διαχείριση άγχους και παρορμητικότητας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο γονέας καλείται να λειτουργήσει ως ασφαλής βάση αλλά και διαθέσιμος συνοδοιπόρος, προσφέροντας σταθερότητα χωρίς υπερ-έλεγχο και ελευθερία χωρίς αποστασιοποίηση.

Λαμπροπούλου Χριστίνα – Ψυχολόγος

Το πένθος, που ορίζεται ως η φυσική και πρωτίστως συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια αγαπημένου προσώπου μέσω θανάτου, αποτελεί μια εμπειρία που αλλάζει τη ζωή. Για τα παιδιά και τους εφήβους, το πένθος είναι μοναδικά διαφορετικό, καθώς επηρεάζεται από τα αναπτυξιακά τους στάδια και το επίπεδο κατανόησης που έχουν για την έννοια του θανάτου.

Πατατουκάκη Ελένη – Εργοθεραπεύτρια

Η γραφή είναι μία πολύπλοκη και σύνθετη δραστηριότητα που περιλαμβάνει την προσοχή, τις αντιληπτικές, τις γλωσσικές και τις λεπτές κινητικές δεξιότητες. Η ανάπτυξή της ξεκινά ήδη από την προσχολική περίοδο, περίπου στην ηλικία των πέντε ετών, και συνεχίζει να εξελίσσεται με το πέρας των χρόνων. Η ανάπτυξη επαρκών γραφοκινητικών δεξιοτήτων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή συμμετοχή των παιδιών στις σχολικές δραστηριότητες, καθώς εκτιμάται πως έως και το 60% του σχολικού χρόνου αφιερώνεται σε εργασίες που απαιτούν γραφή ή άλλες μορφές λεπτής κινητικότητας. Όταν παρουσιάζονται προβλήματα στη γραφή, το παιδί αντιμετωπίζει σημαντικά ακαδημαϊκά και κοινωνικά εμπόδια, βιώνοντας μειονεκτική θέση έναντι των συνομηλίκων του.

Τέφου Βασιλική – Λογοθεραπεύτρια

Η λογοθεραπεία αποτελεί μια επιστήμη που ασχολείται με την αξιολόγηση, διάγνωση και αποκατάσταση δυσκολιών στην ομιλία, τη φωνή, την κατανόηση και την παραγωγή λόγου. Ένα από τα συχνότερα αντικείμενα παρέμβασης είναι οι δυσκολίες στην άρθρωση, δηλαδή οι περιπτώσεις όπου το παιδί (ή ο ενήλικας) δυσκολεύεται να παράγει κατάλληλα συγκεκριμένα φωνήματα (ήχους της ομιλίας).

Καλιακούδα Χριστίνα – Ψυχολόγος

Η θετική διαπαιδαγώγηση αποτελεί μια αναπτυξιακά κατάλληλη προσέγγιση διαπαιδαγώγησης, που προάγει την ενσυναίσθηση, τη συνεργασία, τον αλληλοσεβασμό, την πειθαρχία, την αυτονομία και την εσωτερική ενδυνάμωση και παρακίνηση των παιδιών (Nelsen, 2006). Δίνεται έμφαση στην κατανόηση των βαθύτερων αιτιών πίσω από τη συμπεριφορά ενός παιδιού και στην κατάλληλη αντιμετώπιση τους.

Γεωργαλή Ιωάννα – Ψυχολόγος

Η θέσπιση ορίων στο σπίτι είναι απαραίτητη για να μεγαλώσουμε υπεύθυνα και ισορροπημένα παιδιά. Ωστόσο, πολλοί γονείς ταυτίζουν τους κανόνες με τιμωρία ή περιορισμό, νιώθοντας ότι πρέπει να φωνάξουν ή να θυμώσουν για να επιβληθούν. Στην πραγματικότητα, τα όρια δίνουν ασφάλεια και σταθερότητα στο παιδί και καθορίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται.

Χριστίνα Λαμπροπούλου – Ψυχολόγος

Περίληψη

Η ευρεία χρήση των ψηφιακών συσκευών και των διαδικτυακών πλατφορμών έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά επικοινωνούν, μαθαίνουν και ψυχαγωγούνται. Αν και οι οθόνες μπορούν να λειτουργήσουν ως εργαλεία εκπαίδευσης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης, πρόσφατες έρευνες επισημαίνουν ότι ο τρόπος και το πλαίσιο χρήσης τους — και όχι αποκλειστικά η διάρκειά της — συνδέονται με δυσμενείς συνέπειες για την κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη, τη ρύθμιση των συναισθημάτων, τον ύπνο και τις διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών. Συνεπώς, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας καλούνται να αναπτύξουν τεκμηριωμένες πρακτικές που θα υποστηρίξουν γονείς και εκπαιδευτικούς στη σωστή διαχείριση της ψηφιακής εμπειρίας των παιδιών

Δήμητρα Μεσιάκα – Ψυχολόγος

Η παραβατική συμπεριφορά στην εφηβεία μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους και να λάβει ποικίλες μορφές. Συνήθη παραδείγματα αποτελούν η σχολική απουσία, η επιθετικότητα προς συνομηλίκους (σωματική ή λεκτική), οι μικροκλοπές, η χρήση ουσιών και η πρόκληση ζημιών σε δημόσιους χώρους. Αν και πολλές από αυτές τις πράξεις μπορεί να θεωρηθούν «πειραματισμοί» ή αναμενόμενες εκδηλώσεις επαναστατικότητας, όταν επαναλαμβάνονται ή αποκτούν ένταση, χρήζουν προσοχής και κατανόησης στο ευρύτερο ψυχοκοινωνικό τους πλαίσιο.

Καλιακούδα Χριστίνα – Ψυχολόγος

Οι κοινωνικές δεξιότητες στην παιδική ηλικία είναι ουσιώδεις και αποτελούν έναν από τους πυρήνες για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, την προσαρμογή και την επιτυχή ενσωμάτωση τους στο κοινωνικό πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένων του σχολείου, των διαπροσωπικών σχέσεων, καθώς και της οικογένειας. Η κοινωνική συμπεριφορά και η εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων διαμορφώνεται στο μεγαλύτερο μέρος, κατά την παιδική ηλικία.